Gedurende de laatste tien jaren van de XIXde eeuw was het wielrennen op de
velodroom zeer populair, en meer nog dan in Europa waren er aan de
Oostkust van de USA en in Canada (Toronto en Montreal) bijna dagelijks
baanwedstrijden tijdens de zomerse maanden. De sterke en snelle Archie
McEachern verdiende schoon geld toen. Hij reed nog mee in onmenselijk
zware individuele zesdaagsen en later kon hij zich met een ploegmaat 2de
klasseren in de allereerste zesdaagse met koppels die doorging te New-York
in 1899. Maar het publiek vroeg om sensatie en zo kwamen de eerste
stayerskoersen op de meestal te kleine houten banen. Zoals vele renners
trad Archie ook op in deze nieuwe koersen achter zware motoren. Tijdens
een 15 miles met gangmaking door een tandemmotorrijwiel vond Archie de
dood. In volle sprint vloog de ketting van de motor in stukken en
McEachern werd dodelijk geslagen en gesneden in de hals. Het gebeurde op
een 13de. Op diezelfde dag was dezelfde renner al tweemaal eerder gevallen
, eerst door een hond en later door een jongetje . Wat een opeenstapeling
van pech op die 13de !. Een eeuw na zijn dood werd deze
juist-onder-de-top-renner nog geklasseerd als 9de beste Canadese
wielerkampioen aller tijden, mannen en vrouwen samengevoegd.

Wilfried Journée

Vijf maanden na een grote overwinning te New York verongelukte deze
pistier tijdens een stayerskoers op de Atlantic City Velodrome. Zijn
familienaam wordt soms ook geschreven als Mac Eachern
Wilfried Journee