Als de groene trui in de jaren dertig had bestaan, bestaat er geen enkele twijfel over dat René Le Greves (Parijs, 6-7-1910) er enkele van mee naar de hoofdstad zouden hebben teruggebracht. Met Di Paco, Aerts en, natuulijk Charles Pélissier, was hij een van de koningen van de sprint tussen de twee Wereld-oorlogen.


Bij de amateurs ontwikkelt Le Greves zich tot wat de Fransen een ‘routier-sprinter’ noemen. Maar zijn hoogtepunt in die categorie is een zilveren medaille ploegenachtervolging op de Olympische Spelen van Los Angelos 1932. Het jaar daarop stapt hij over naar de profs.


Hij behaalt zijn eerste overwinning in een rit op de voorlaatste dag van de Tour 1933, in Caen. Ze waren met een groep van 28 man over de finish gekomen. Om uit te maken wie de winnaar was moest een pisteronde gereden worden die gechronometreerd werd.


De Greves kent vervolgens drie roemrijke seizoenen, door 14 overwinningen in Touretappes tussen 1934 en 1936 te winnen. Dit laatste jaar maken zijn zes successen het trouwens moge-lijk om het gezicht van de Franse nationale equipe te redden. Ondanks zijn talrijke overwinningen heeft Le Greves nooit de gele trui gedragen: hij heeft nooit het goede idee gehad om de eerste rit te winnen.



Opmerkelijk is zijn overwinning in Evian in 1934. Op de foto is duidelijk te zien dat Le Greves de streep als eerste passeert, maar hij wordt ex aequo geklasseerd met Georges Speicher. De bonificaties worden gedeeld en die kon Speicher goed gebruiken.
In Rochefort 1935 krijgt René de zege toegewezen nadat Jean Aerts gediskwalificeerd was wegens onreglementair sprinten. Die Ronde stoof het sowieso tussen de sprinters want ook Charles Pélissier en Rafaele di Paco waren van de partij. In 1936 is zijn grootste opponent de Belg Eloi Meulenbergh.



In 1937 raakt hij de bergen niet over en staakt in de 9e etappe de strijd. In 1938 wordt hij niet geselecteerd.



Hij sluit zijn loopbaan af met een laatste overwinning in een Touretappe in 1939, dat zijn totaal op zestien brengt. Hij reed dat jaar voor de regionale ploeg ‘Ouest’.



Ook in andere wedstrijden dan de Tour laat Le Greves zich opmerken. In Parijs – Roubaix van 1934 lijkt hij zegezeker als hij met zijn landge-noot Roger Lapebie en de twee Belgische ‘slakken’ Gaston Rebry en Jean Wauters naar de finish rijdt. Een stuurbreuk op tien kilometer van het einde strooit roet in het eten.



Zijn succesvolste jaar is 1935. Hij wint dat jaar het Criterium National, het Circuit du Morbihan, de Omloop van Parijs, en Parijs – Tours, waarin hij in een schitterende sprint Roger Lapebie en Rafaele Di Paco verslaat. Hij wordt voor zijn prestaties in 1935 beloond als winnaar van de ‘Challenge Sedis’, een officieus klassement van de beste Franse renners.



In 1936 wordt hij Kampioen van Frankrijk. Zowel het jaar voordien als het jaar nadien wordt hij tweede, beide keren verslagen door Georges Speicher, die op het Circuit van Montlhery schier onklopbaar was.



Zoals bij zovele renners maakte de Tweede Wereldoorlog een einde aan zijn loopbaan.



De broer van René, Louis, was een succesvol onafhankelijke en diens zoon Alain won tal van wedstrijden bij de amateurs vooraleer in 1962 over te stappen naar de profs.



René verongelukte jammerlijk op de skipiste van La Venaz, vlakbij Saint-Gervais (25-2-1946).


Hans Goossens