De familie Masson verhuist van Morlanwelz naar Sainte-Walburge (Luik) waar de vader van Emile (16-10-1888) werkt vindt. Zelf gaat hij al op elfjarige leeftijd de mijnen in. Hard werken, voor weinig geld. In 1910, hij is dan al 22, besluit hij om coureur te worden. Zijn verloofde is daar eerst niet zo gelukkig mee: ‘Nu kunnen we op zondag nooit meer gaan dansen. Ik hoop dat allebei je banden klappen!’

Maar als Masson thuis komt met prijzen en premies, waar ze telkens een nieuw stuk huisraad van kunnen kopen, draait ze 180 graden om. Ze reist hem na naar de koersen en wordt zijn soigneur, masseur en mecanicien. Op de vooravond van Hemelvaart 1911 verkondigt Masson met gevoel voor humor: Als het morgen goed gaat, dan daal ik nooit meer af!
In 1912 valt hij op in de Ronde van België voor onafhankelijken en hij krijgt een profcontract aangeboden bij Alcyon. Een maandsalaris van 100 francs, terwijl hij per jaar 95 francs huur moet betalen, niet slecht. Door het uitbreken van de oorlog kan hij pas in 1919 echt zijn kwaliteiten laten zien. Hij is dan al dertig. Hij was vooral goed in het rijden van lange afstanden. Hij was zeker geen artiest op de fiets. Als hij probeerde met losse handen te rijden, ging hij steevast op zijn gezicht. Hij wint dat jaar de eerste naoorlogse Ronde van België.

In totaal gaat Masson zeven keer van start in de Tour de France. Dat dat niet altijd even gemakkelijk was blijkt uit zijn verhalen over gebroken voorvorken, lekke banden, valpartijen, nieraandoeningen, maagklachten door gegeten rotte eieren, een ingeslagen binnendoorweggetje dat een onbegaanbaar geitenpad blijkt te zijn etc. Maar er is ook succes. In 1920 wordt hij vijfde ondanks wat hem gebeurde in de rit naar Nice. Midden in de nacht mist hij de controle in Ciotat. Als de koersdirectie hem hierop attent maakt, zit er niets anders op: omdraaien en naar Ciotat. De etappe was 356 kilometer lang en door deze parcoursvergissing komen er voor Masson nog eens honderd bij. Hij verliest meer dan anderhalf uur. In 1922 wint hij twee etappes. In de etappe naar Genève is hij de enige renner die niet van de fiets hoeft op de Galibier. Toch wordt hij vlak voor de finish nog bijgehaald door Hector Thiberghien, die veel sneller is in de sprint. Maar omdat het regent wordt er beslist dat een pisteronde tegen de tijd de winnaar moest opleveren: Masson. De kranten schrijven over 'Het mirakel van de Galibier'. Hij wint ook de volgende dag in Strasbourg.

Zijn beste jaar is 1923. Hij wint de Ronde van België en zit vooraan in Bordeaux – Parijs. Als Francis Pélissier, teruggekomen na een aantal lekke banden, hem fluitend voorbijrijdt, is het zijn geslepen gangmaker René Vermandel die doorheeft dat het allemaal bluf is: Gas geven! En inderdaad, Pélissier moet meteen lossen. Alleen Louis Mottiat, een andere specialist, kan nog even mee, maar ook hij moet er op een zeer slecht stuk weg af. Masson wint Bordeaux – Parijs. De volgende dag komt hij er achter dat hij met verschillende crancks had gereden. Er waren er van 165 millimeter voor het stuk zonder gangmaking tot Chatellerault, en van 170 millimeter voor het stuk met gangmaking. Door een fout waren alle twee de fietsen gemonteerd met één 165 en één 170 millimeter cranck.

In september rijdt hij de Grote Prijs Wolber, over 361 km, het officieuze wereldkampioenschap. De drie eersten van de klassiekers in België, Frankrijk, Italië en Zwitserland werden uitgenodigd. Hij raakt voorop met Jean Rossius en Henri Pélissier. Eerst moet Rossius met pech afhaken en daarna ook Pélissier. Andere bronnen vertellen dat Pélissier even gestopt was om een cognac te drinken. Ze kunnen in ieder geval niet meer terugkomen en Masson wint met acht minuten voorsprong.

In 1924 neemt Francis Pélissier revanche in Bordeaux - Parijs, Masson is tweede.
Na 1925 krijgt hij geen nieuw contract meer aangeboden bij Alcyon. Alle oudjes worden buitengeknikkerd. Een rennersstaking in de Ronde van België was daar een van de oorzaken van. Masson stopt met fietsen.

In 1946 is hij dolgelukkig als ook zijn zoon Emile junior Bordeaux – Parijs wint. Ze rijden samen een ereronde. Emile Masson overlijdt op 25 oktober 1973 in Bierset.