De Fransman Bernard Thevenet heeft zijn wielerloopbaan helemaal in functie van de Tour de France uitgebouwd. De Bourgondiër werd op 10 januari 1948 in St.Julien de Civry geboren en hij voelde zich al snel tot de wielersport aangetrokken. Toen hij in 1968 kampioen van Frankrijk bij de junioren werd, stond het voor hem vast, dat hij van deze sport zijn beroep wilde maken. Al in 1970 werd de vriendelijke kroesharige Thevenet prof en hij debuteerde direct in de Tour. De Peugeot-renner liet meteen zien, dat hij een ronderenner was, want hij won in die eerste Tour de zware Pyreneeënrit. In 1971 onderstreepte hij zijn aspiraties door de Alpenrit St.Etienne-Grenoble te winnen en op de vierde plaats in het eindklassement beslag te leggen. Iedereen rekende op de inmiddels ervaren Thevenet in 1972. Het bleef echter bij een demonstratie van klasse op de gevreesde Mont Ventoux. In een geweldige rush achterhaalde hij toen een sterke kopgroep met Eddy Merckx, Luis Ocana, Raymond Poulidor en Felice Gimondi en op de top inde hij onbedreigd de hoofdprijs. In de eindstand kwam Thevenet echter niet verder dan de negende plaats. In 1974 won hij twee ritten, maar hij verliet dat jaar voortijdig de Ronde. Ook tijdens het wereldkampioenschap te Montreal speelde hij een hoofdrol. Lange tijd leek hij op weg naar de regenboogtrui, maar tegen de ontketende Merckx was die dag geen renner opgewassen. Bernard Thevenet eindigde uiteindelijk op de vijfde plaats. In 1975 was Thevenet geweldig op dreef. Hij werd tweede in Luik-Bastenaken-Luik en won de Dauphiné Libéré. Met volle overgave begon hij daarom aan zijn zesde Tour, waarin hij moest afrekenen met Eddy Merckx, die een uniek record wilde vestigen. In de vlakke ritten kon de Fransman de schade beperken om in de Alpen zijn slag te slaan. Na deze Tourzege werd Thevenet overal gevierd en in de roes van het succes liet hij zich meedrijven. De gevolgen bleven niet uit, want in 1976 stond hij nergens. Het leek erop, dat hij was afgebrand, maar in 1977 toonde hij met een tweede plaats in de Dauphiné Libéré en eenzelfde klassering in de Midi Libre het tegendeel. De lange aanloop naar de Alpen stelde hem in de Tour in staat om zijn vorm verder aan te scherpen. In een geanimeerde strijd met Hennie Kuiper was Thevenet iets sterker, waardoor hij voor de tweede maal op de Champs Elysées als Tourwinnaar kon worden gehuldigd. Later zou de Fransman toegeven, dat hij in die periode van zijn arts allerlei verboden middelen toegediend had gekregen. Het ging daarbij vooral om hormoon-preparaten. Na zijn tweede Tourzege zakte Bernard Thevenet diep weg om aan het einde van 1981 definitief af te haken. Daarna verdiende Bernard Thevenet enkele jaren de kost als ploegleider van een profploeg. De laatste jaren volgt hij de Tour nog steeds als kranten-columnist
Ivan De Ganck