Philippe, né le 12 décembre 1960 est le fils de Bernard (pro en 1966 auprès du solesmois Edouard Delberghe) a donc toujours baigné dans le vélo. Après une très honnête carrière amateur où l’on note tout de même un titre de Champion de France par équipes il passe professionnel en 1984 dans l’équipe « nordiste » La Redoute – Motobécane avec pour mission d’assister les chefs de file qu’étaient Jean-Luc Vandenbroucke et Stéphen Roche. Pour cette première saison pour l’équipe et pour notre cambrésien est dirigé par Bernard Thévenet et Maurice De Muer. Dès le début de la saison il confirme les espoirs mis en lui par une 8ème place au Grand Prix de Bessèges et une 9ème place aux Boucles des Flandres. A 24 ans il est considéré trop jeune pour participer au Tour de France mais il prend le départ en septembre du Tour de l’Avenir, un Tour très montagneux qui marquera toute la carrière de Philippe. Nous sommes le mardi 11 septembre entre Foix et Saint-Gaudens, le peloton va franchir le col de Port, le col d’Agnès, le col de la Core, le col du Portet d’Aspect et le col de Mente. Philippe Delaurier avait de bonnes sensations depuis le départ de ce Tour de l’Avenir et allait le prouver en s’échappant avec entre autres le maillot jaune Hernandez. Dans la descente du col du Portet d’Aspect, dans le même virage où Fabio Casartelli a trouvé la mort, c’est la chute, Philippe gît au fond du ravin, on craint le pire, il est victime d’un sévère traumatisme crânien. Bien sûr sa première saison est terminée.

En 1985 il est conservé par La Redoute qui lui promet de participer au Tour de France. Au Tour méditerranéen, lors de l’étape du Mont Faron, en début de saison Jan Raas chute juste devant lui, encore une fracture du crâne. Il espère revenir pour la Grande Boucle mais finalement les dirigeants lui préfèrent Jean-Luc Vandenbroucke qui abandonnera lors de la 10ème étape. Les promesses du début de saison sont loin, cependant au courage il apparaît au 8ème rang du Grand Prix d’Isbergues.

En 1985 il est conservé par La Redoute qui lui promet de participer au Tour de France. Au Tour méditerranéen, lors de l’étape du Mont Faron, en début de saison Jan Raas chute juste devant lui, encore une fracture du crâne. Il espère revenir pour la Grande Boucle mais finalement les dirigeants lui préfèrent Jean-Luc Vandenbroucke qui abandonnera lors de la 10ème étape. Les promesses du début de saison sont loin, cependant au courage il apparaît au 8ème rang du Grand Prix d’Isbergues.

Son contrat pro n’ayant pas été renouvelé il repassera chez les amateurs en 1987 où il « écumera » les courses internationales de la région. Par trois fois il gagne le Grand Prix des Marbriers à Bellignies (1987, 1989, 1993), on le verra encore remporter le Critérium de Cambrai en 1990, le Grand Prix de Ferrière-la-Grande et toutes ces courses devant des adversaires de grande valeur.

Depuis 1991, il a repris un commerce de cycles rue de Cantimpré à Cambrai où il nous a reçu pour évoquer une carrière marquée par la malchance. Une carrière certes courte mais uniquement marquée par de belles courses « ce que ne peuvent pas dire tous ceux qui ont eu la chance de passer pro » a conclu Philippe Delaurier.
Daniel Fertin

Philippe is geboren op 12 december 1960 als zoon van Bernard (prof in 1966 bij Edouard Delberghe) en is dus opgegroeid in het wielermilieu. Na een goed begin bij de liefhebbers, waar hij als beste prestatie, het winnen van het Franse Kampioenschap per ploeg, kon laten noteren, gaat hij in 1984 over naar de beroepsrenners bij de Noord-franse ploeg "La Redoute- Motobécane". Daar zal hij de kopmannen Jean-Luc Vandenbroucke en Stéphen Roche bijstaan. De directie van de ploeg lag in handen van Bernard Thévenet en Maurice De Muer. Van bij de start van het seizoen, wordt de verwachting die men in hem gesteld had bevestigd door een 8ste plaats in de Grote prijs van Bessegès en een 9de plaats in de Ronde van Vlaanderen.

24 jaar oud, wordt hij te jong bevonden voor de Ronde van Frankrijk maar in september mag hij toch starten in de Ronde van de Toekomst. Het is een heel bergachtige Ronde die een stempel zal zetten op zijn loopbaan. We noteren dinsdag 11 september ergens tussen Foix en Saint-Gaudens. Het peloton moet over de col de Port, de Col d'Agnès, de Col de la Core, de Col du Portet d'Aspect en de Col de Mente. Sinds het begin van de Tour, voelde Philippe Delaurier zich goed in zijn vel, en hij bewees dit ook door in de zelfde ontsnapping te zitten als de gele trui drager Hernandez. In de afdaling van de col du Portret d'Aspect, in dezelfde bocht waar Fabio Carartelli de dood vond, is het de val. Philippe ligt levenloos in het ravijn, en men vreest voor het ergste. Hij heeft een ernstige schedelfractuur opgelopen. Dit betekent natuurlijk het vroegtijdig einde van zijn eerste seizoen.

In 1985 mag hij bij La Redoute blijven en beloofd men hem dat hij mag deelnemen aan de grote Ronde. In de Ronde van de Middellandse zee, in de étappe van de Mont Faron, valt Jan Raas juist voor zijn wiel, en sleurt hem mee in zijn val. Opnieuw een schedelletsel. Hij hoopt terug fit te zijn voor de Ronde van Frankrijk, zijn bazen geven de voorkeur aan Jean-Luc Vandenbroucke, die trouwens zal opgeven in de 10de etappe.

De verwachtingen van het begin van het seizoen liggen nu wel heel ver weg, niettemin weet hij met de kracht van zijn moed toch nog een 8ste plaats te veroveren in de Grote Prijs van Isbergues. Voor zijn derde seizoen als prof wordt de "Cambrésien" gevraagd door Jan Raas in de Nederlandse Kwantum ploeg, maar hij gaat in op de vraag van zijn vroegere hulpsportdirecteur Jos Braeckevelt die hem opneemt in de Belgische ploeg Hiatchi-Mars-Splendor. Hij is de enige Fransman in de ploeg en moet Claudy Criquiélion helpen in de bergen. De vroegere wereldkampioen is heel tevreden van Philippe Delaurier in de Ronde van Romandië en in de Midi Libre en neemt hem als persoonlijke knecht in de Ronde van Frankrijk.

Net als voor de eeuwfeest editie neemt de Ronde haar start in de omgeving van Parijs waar drie etappen worden gereden alvorens aan te komen in Liévin. Het ongeluk schijnt de Fransman van Hitachi nog altijd te achtervolgen. Bij de ploegentijdrit komt er zich een papier vastzetten in zijn wiel, verliest het contact met zijn ploeg, en is genoodzaakt om alleen te eindigen. De Tour is dàt jaar heel snel gestart, met een gemiddelde van 43 km/u, "men kon zelfs niet stilstaan om te plassen" en elk gemis aan conditie wordt zwaar afgestraft. Jammer genoeg valt hij ziek (door de air-conditioning van de hotelkamers). Op de kracht van zijn moed weet hij nog de Pyreneeën ritten Bayonne-Pau en Pau-Super Bagnères te rijden met wel 40° koorts.
De Pyreneeën zijn voorbij, maar hij wordt geschrapt voor te laat aankomen (2 minuten en 30 seconden) en ook voor niet geoorloofd duwen. Die dag was Bernard Hinault in de aanval gegaan in de Tourmalet en het is waarschijnlijk die strategie die onze renner voortijdig naar huis heeft gestuurd.

In dat seizoen 1986 wordt onze renner nog 11de in de Tour van de Limousin en 20ste in het Kampioenschap van Zürich, waarmee hij toch zijn kwaliteiten als klimmer nog eens bewees. In de ontsnappingen ging hij graag mee, maar hij hekelde de tijdritten bij gebrek aan kracht zoals hij zelf zegde. Vermits zijn contract als prof niet wordt verlengd, gaat hij terug over naar de liefhebbers in 1987 waar hij de internationale wedstrijden in zijn regio afschuimt.

Tot driemaal toe wint hij de Grote prijs van Marbier in Bellignies (1987, 1989 en 1993) en men zal hem ook nog het Criterium van Cambrai zien winnen in 1990, de Grote prijs van Ferrière-la-Grande en nog andere wedstrijden voor tegenstanders van grote waarde.

Sinds 1991, heeft hij een handel in fietsen overgenomen in de Rue de Cantimpré in Cambrai, waar hij ons te woord heeft gestaan om te vertellen over zijn loopbaan die gekenmerkt werd door tegenslagen. Een korte loopbaan, enkel met mooie wedstrijden en dat kunnen velen die naar de profs zijn overgestapt, niet zeggen, zo besluit Philippe Delaurier.
Daniel Fertin