Ronde van de Oostenrijk 1989 voor amateurs:

De verrassing in het Belgische kamp is Mario De Clercq. Een tweede plaats in de rit die hij kon winnen, twee derde plaatsen en ook twee vierde plaatsen, dat is niet niks in een Ronde van Oostenrijk die internationaal nog altijd hoog wordt ingeschat. Pas op de slotdag moest De Clercq met deze prestaties het hoofd buigen in zijn strijd om de groene trui. ,,Uitgerekend een slechte dag toen ik dacht Landsmann nog te kunnen onttronen”, aldus de Oost-Vlaming. ,,Op de laatste col van de ronde kwam ik niet vooruit, zodat ik zoals verwacht niet kon meespurten voor de bloemen.



Het kostte me tenslotte nog de tweede plaats in het puntenklassement. Dat ongoochelde me sterk. De ploeg had zo goed gewerkt en door mijn slechte dag verloor ze nog een pak centen. Freddy Helssen heeft me echter over die ontgoocheling heen geholpen. Kan gebeuren in de sport, zei hij. Ook de andere jongens van de ploeg namen met dat zeker niet kwalijk. Voor de rest uiteraard blij dat ik Oostenrijk meegemaakt heb. Nu weet ik tenminste dat ik me ook internationaal waar kan maken. Ik twijfel er niet aan dat ik in de toekomst nog kansen krijg buiten onze grenzen met de nationale ploeg.
Tom Vandenbussche

30 december 2004

De loopbaan van De Clercq is er een van twee disciplines: het wielrennen op de weg en het veldrijden. De Clercq debuteerde in 1991 bij Buckler, de ploeg van Jan Raas, waar hij onder andere Frans Maessen, Edwig Van Hooydonck en Erik Vanderaerden als ploegmaats had.

Hij won in zijn eerste profjaar de openingsrit in de Ronde van de Mijnvalleien. Mario was zeker geen onaardig wegrenner. Hij haalde ereplaatsen in een aantal voorjaarswedstrijden zoals derde plaats in de Brabantse Pijl van 1992, een vierde plaats in de Omloop Het Volk van 1993 en een achtste plaats in 1994, een derde plaats in de Grote Prijs van Wallonie van 1993.

Ook op kasseien kon hij aardig uit de voeten In 1992 werd hij 22ste in Parijs-Roubaix en in 1994 slaagde hij er zelfs in om 14de te worden in de Helleklassieker, die er dat jaar zeer slecht en modderig bijlag.

Rondewerk was niet meteen zijn ding. Hij startte twee keer in de Tour (1992 en 1994), maar reed die nooit uit. Bij zijn tweede opgave in de Tjour van 1994 vertelde hij aan de Radio 1-microfoon van Luc Van Langehove dat de Tour wat te hoog gegrepen was voor hem en dat ze er hem niet meer gingen terugzien.


Intussen reed hij al voor Lotto en de winter van 1995 ontdekte hij het veldrijden. In 1996 werd hij derde in het Belgisch veldritkampioenschap. In het najaar stapte hij over naar Palmans waar hij de rest van zijn loopbaan zou rijden, uitgezonderd 2001 en 2002.


In 1997 klom hij tot trap twee op het podium van het Belgisch kampjioenschap. Zijn eerste hoogtepunt beleefde hij een jaar later in het Deense Middelfart. Hij werd er wereldkampioen bij de profs in het veldrijden en dat zou niet de laatste keer zijn. In 1999 kon hij zijn titel verlengen in het Slovaakse Porad.

Dat WK werd een veelbesproken WK. Ploegmaat Erwin Vervecken was al vroeg in de aanval gegaan, maar door de koude en de vermoeidheid, zag hij zijn voorsprong slinken en werd zelfs voorbijgereden door De Clercq, die met de wereldtrui ging lopen. Vervecken was zo ontgoocheld dat hij daarna Mario, die vanaf dan Super Mario werd genoemd, een smeerlap noemde voor de camera's.

Het seizoen 2000 begon voor hem op het podium van het Belgisch kampioenschap op de Gentse Blaarmeersen. Hij moest wel Sven Nys en Erwin Vervecke laten voorgaan.

Eén van zijn dieptepunten werd het WK in het Nederlandse Sint-Michielsgestel, de thuisbasis van Richard Groenendaal. Groenendaal demmareerde in de slotfase en Nys liet het gat vallen, waardoor de Nederlander, die ploegmaat was 'en nog is) van Nys bij Rabobank, meteen een mooie voorsprong kreeg. De Clercq probeerde Groenendaal nog terug te makken maar Nys werkte tegen en dat leidde tot een wilde handgebaren en een woede-uitval van Super Mario in de slotfase. Maar de vogel was gevlogen. Op het podium werd allesbehalve gelachen. Wereldkampioen Groenendaal keek met een ernstig gezciht terwijl De Clercq en Nys er met een huilgezicht bijstonden. De Clercq barste zelfs in tranen uit, toen hij werd geinterviewd voor de televisie


In het winterseizoen 2000-2001 ruilde hij Palmans voor Domo-Farm Frites. Hij kon zijn nieuwbakken sponsor bakken publiciteit bezorgen met het behalen van de Belgische kampioenstitel rond het Zilvermeer in Mok. En daarnaast blonk hij nog flink uit in Superprestige en Wereldbeker.

Zijn laatste grote hoogtepunt beleefde hij in 2002 waar hij voor de derde wkeer wereldkampioen werd in Zolder. Daarna ging het stilletjesaan wat minder voor Supermario die al dacht aan het einde van zijn loopbaan, gezien zijn leeftijd, toen al 36 (geboren op 5 maart 1966 in Oudenaarde).

Hij werd genoemd als de nieuwe bondscoach in opvolging van Erik De Vlaeminck die met pensioen ging, maar het werd Rudy De Bie. Toch werd De Clercq nog twee keer tweede op een WK in zijn nadagen. Telkens moest hij Bart Wellens laten voorgaan. In 2004 was er zelfs een millimeterspurt voor nodig.

Maar in september 2003 brak de zaal-Landuyt los. De gelijknamige veearts werd ervan verdacht dopingproducten te leveren aan een aantal renners zoals Johan Museeuw, Jo Planckaert, Chris Peers en ook Mario De Clercq.

Bij Supermario thuis in Wortegem-Petegem kwam het gerecht langs voor een huiszoeking en vond er een schriftje met de namen in van allerlei producten. Dat was omdat hij een roman ging schrijven, zo legde hij de speurders uit. Om de media-aandacht te ontvluchten, reed hij vooral buitenlandse wedstrijden en in oktober 2003 kondigde hij zijn afscheid aan.

Maar afscheid nemen lag hem wat te zwaar en hij reed nog enkele maanden door. Supemario reed toch nog een schitterende Superprestigeveldrit in Diegem en werd nog tweede in het BK in Lille, waar hij enkel Bart Wellens moest laten voorgaan. En zoals eerder gezegd werd hij nog tweede in het WK in Pont-Chateau in 2004.

Maar de zaak-Landuyt bleef hem achtervolgen en hij moest enkele keren op bezoek bij de speurders van het parket in Kortrijk om er ondervraagd te woorden. In het najaar van 2004 begon hij nog aan het seizoen en haalde toch nog drie overwiingen. Fysiek ging het nog, maar mentaal begonnen de inspanningen door te wegen vooral op training. In het begin van december hakte hij voor zichzelf de knoop door.

Op 10 januari 2005 begint hij als lesgever bij de Vlaamse Wielerschool in Ronse, en hij zou het veldritseizoen nog uitrijden, maar daar zet hij vandaag in Surhuisterveeen nu een punt achter.
Lieven Vanpoucke